Krioterapia miejscowa

Działanie biologiczne krioterapii miejscowej

Reakcja organizmu na zimno jest zależna od powierzchni ciała, na którą działa medium zimna oraz stopnia oziębienia tego medium w stosunku do temperatury ciała.

W pierwszej fazie reakcji organizmu na zimno uruchomione są wszelkie odruchy pozwalające zmniejszyć utratę ciepła:

• Receptory zimna w skórze stymulują zakończenia układu współczulnego w ścianach naczyń i naczynia kurczą się.
• Zmniejsza się krążenie tętnicze, żylne i chłonki w obrębie skóry i tkanki podskórnej.
• Ulegają zahamowaniu wszelkie procesy metaboliczne.
• Dochodzi do czasowego niedokrwienia wszystkich powierzchownych struktur tkankowych, a także obwodowego układu nerwowego.
• Zmniejsza się wrażliwość receptorów czucia, zahamowaniu ulega produkcja mediatorów bólu i zapalenia. Działanie przeciwbólowe utrzymuje się ok. 3-4 godzin.
• Zwiększa się natomiast napięcie mięśni szkieletowych.
• W tym samym czasie poprawia się efektywność krążenia we wnętrzu ciała. Zwiększa się częstość pracy serca, podwyższa się ciśnienie krwi, ulega pobudzeniu krążenie w ważnych dla życia narządach.
• W drugiej fazie reakcji organizmu na zimno obserwuje się zjawiska przeciwne. Układ naczyniowy skóry i tkanki podskórnej ulega rozszerzeniu. Zwalnia się częstotliwość pracy serca i oddychania, obniża się ciśnienie krwi oraz zmniejsza się napięcie mięśni.

Wskazania do krioterapii miejscowej:

• Urazy kości, stawów mięśni we wczesnym okresie
• Reumatoidalne zapalenie stawów i choroby reumatoidalne tkanek miękkich w okresach zaostrzenia
• Artropatia łuszczycowa
• Zapalenie stawu w przebiegu dny moczanowej
• Bóle stawów i mięśni w przebiegu choroby zwyrodnieniowej
• Nerwobóle nerwów obwodowych oraz zespoły bólowe
• Pooperacyjne przykurcze mięśni i ścięgien oraz zaburzenia w układzie żylno- chłonnym
• Obrzęki
• Nadmierne napięcie mięśni

Ilość zbiegów w serii 10, wykonywane codziennie lub dwa razy dziennie.