Elektrostymulacja wykorzystywana jest przede wszystkim w porażeniach mięśni o charakterze wiotkim, czyli przy uszkodzeniu włókien nerwowych dolnego neuronu ruchowego. Mówimy wtedy o porażeniu lub niedowładzie mięśni dotyczących pojedynczych mięśni bądź całych grup mięśniowych. Uszkodzenie to może być wywołane przerwaniem (uciśnięciem) drogi pomiędzy dolnym nerwem ruchowym, a mięśniem i mogą dotyczyć zarówno nerwu, jak mięśnia. Do częstych przyczyn należą urazy kończyn, zwłaszcza, gdy dojdzie do przerwania nerwu ruchowego, uciśnięcie nerwów wychodzących z rdzenia kręgowego np. w ciężkiej rwie kulszowej objawiający się niedowładem nerwu strzałkowego lub przy zespole cieśni nadgarstka objawiający się niedowładem nerwu pośrodkowego, a także niektóre zatrucia i ciężka śpiączka. Niedowłady i porażenia wiotkie mogą też być wynikiem przebytych zapaleń nerwów, np. u osób, które przebyły polio, czyli chorobę Heinego-Medina, w przypadku boreliozy (szczególnie w okolicy nerwu trójdzielnego), alkoholizmu, cukrzycy i zatruć solami metali ciężkich, przy czym zwykle przeważają zaburzenia czucia, a niedowłady wiotkie pojawiają się w bardziej zaawansowanych stadiach. Uogólnione niedowłady zdarzają się też w miastenii, chorobie spowodowanej przez autoprzeciwciała skierowane są przeciw własnym złączom nerwowo-mięśniowym chorego.
Oprócz wskazań związanych z jednostkami chorobowymi, elektrostymulację stosuje się także w przypadku mięśni osłabionych w wyniku długotrwałego unieruchomienia, po zabiegach operacyjnych, np. endoprotezoplastyce na mięśniu czworogłowym czy innych zabiegach z zakresu chirurgii małoinwazyjnej np. po artroskopii. Wspaniałym zastosowaniem elektrostymulacji jest także możliwość wykorzystania tych prądów wśród sportowców, w celu wyrzeźbienia sylwetki oraz do przeprowadzenia treningu, który pozwala zmniejszyć czas trwania ćwiczeń i jednocześnie zwiększyć ich skuteczność. Elektrostymulację można wykorzystać również u osób, gdzie tradycyjne ćwiczenia nie są początkowo możliwe, np. u osób otyłych.
Występują dwie metody elektrostymulacji:
- Elektrodą czynną (jednobiegunowa) - nerw lub mięsień pobudza się elektrodą czynną czyli KATODĄ, której rozmiary są znacznie mniejsze od elektrody biernej umieszczonej w odpowiednim oddaleniu na skórze. Przykłada się ją w miejscu odpowiadającemu tzw. punktowi motorycznemu. Metodę ta stosujemy do mięśni zdrowych i w niewielkim stopniu uszkodzonych.
- punkt motoryczny nerwu - jest to punkt pośredni, miejsce, gdzie nerw znajduje się najbliżej powierzchni skóry
- punkt motoryczny mięśnia - punkt bezpośredni, gdzie nerw wnika w mięsień
- Elektrostymulacja dwuelektrodowa - polega na ułożeniu dwóch małych równej wielkości elektrod w pobliżu przyczepów mięśni. Stosujemy ją do mięśni odnerwionych, czyli takich, które w wyniku uszkodzenia komórek ruchowych rdzenia lub nerwu ruchowego zostały wyłączone spod wpływu działania impulsów nerwowych. W tym przypadku punkty motorycznie nie istnieją, ponieważ utracone włókna nie przewodzą prądu. Tę metodę możemy stosować też do mięśni zdrowych, ale za pomocą innego kształtu impulsu.
Korzyści:
- przywrócenie sprawności mięśni,
- niedopuszczenie do degeneracji odnerwionego mięśnia,
- zapobieganie zanikom mięśniowym,
- przyspieszenie powrotu do pełnej sprawności,
- poprawa wyglądu sylwetki szczególnie w okolicy brzucha i pośladków,
- rozbicie cellulitu i spalenie tkanki tłuszczowej,
- poprawa dotlenienia skóry,
- przyśpieszenie produkcji kolagenu i elastyny,
- zmniejszenie dolegliwości bólowych.
Przeciwwskazania:
- nowotwory,
- metale w okolicy zabiegowej,
- epilepsja,
- choroby układu krążenia,
- zapalenia skóry,
- żylaki,
- implanty,
- endoprotezy,
- ciąża,
- infekcje.