Nazwa PNF oznacza – „Proprioceptywne nerwowo-mięśniowe torowanie ruchu” i jest jedną z najlepiej rozpoznawalnych koncepcji neurofizjologicznych w obrębie fizjoterapii.
Pierwotnie metodą tą usprawniano pacjentów ze stwardnieniem rozsianym i zapaleniem rogów przednich rdzenia kręgowego. Obecnie dzięki zdobytemu doświadczeniu metoda ta sprawdza się w pracy z pacjentami neurologicznymi (po udarach mózgu, urazach czaszkowo-mózgowych i rdzenia kręgowego, chorobie Parkinsona, polineuropatiach, przy zaburzeniach funkcji wegetatywnych, mózgowym porażeniu dziecięcym), urazowymi, ortopedycznymi (stany po urazach kości, stawów, tkanek miękkich, po wszczepieniu endoprotezy, po artroskopii i zabiegach rekonstrukcyjnych, kontuzjach sportowych, amputacjach) oraz w pediatrii (wady postawy, klatki piersiowej, stóp).
Głównym założeniem koncepcji PNF jest odtworzenie utraconych lub zaburzonych funkcji poprzez:
- wykorzystanie silnych i zdrowych regionów ciała chorego;
- wykorzystanie naturalnych ruchów przebiegających trójpłaszczyznowo;
- stymulację dotykową, wzrokową oraz werbalną co pozwala aktywować wiele zmysłów pacjenta;
- pobudzenie proprioreceptorów w mięśniach i ścięgnach przy pomocy odpowiednich technik wykorzystywanych w pracy z pacjentem;
- oddziaływanie w obrębie tułowia i klatki piersiowej wypływamy na usprawnienie funkcji wegetatywnych takich jak: mimikę twarzy, funkcję połykania, artykulację, regulację
- układu nerwowego oraz oddechowego;
- wykorzystanie w terapii przedmiotów codziennego użytku dzięki czemu wprowadzamy trening samoobsługi, ucząc pacjenta zmiany pozycji ciała, przesiadania się z wózka na toaletę, poruszania się w obrębie łóżka, wstawania oraz chodzenia;
- specjalne techniki wpływające na stabilizację, koordynację, rozluźnienie, mobilizację oraz wykazujące działanie przeciwbólowe.